VİRAN BAĞ

Bu yerde bir bağ vardı,
Renk renk çiçek açardı...
Yakınlar,ışığında alevlenen pervane;
Uzaklar,varmak için ona yollar arardı...
Nazlı bağ bilirdi ki,
İnsanoğlu vefasız!...
Manolyalar,leylaklar
Çorak gönüllerinde açmadan kurur,solar...
Çelik tellerle örmüş dört yanını ezelden;
Korumuştu böylece,
Onları diken gibi kırıp atacak elden...

Bir gündü,bir akşamdı,
Nazlı bağa tepeden bir kara karga indi;
Öyle canavardı ki,
Bağ birdenbire sindi,
Manolyalar,leylaklar eğildi dallarında...
Güller yavaşça soldu bir yazın baharında...

Kara karga,ne varsa,kemirdi birer birer:
Çiçek,çemen,yaprak,kök...
Bunu yalnız mavi gök
Görmüştü ürpererek...

Gönüllerde,gözlerde iz bırakırdı,dağ dağ,
Renk renk çiçek açan bağ...
Şimdi bir eski destan gibi hatırlayanlar,
Bu sebepsiz sönüşe için için yananlar,
Ona derler:''Viran Bağ''...

                                 Şükufe Nihal BAŞAR